House of Cards, sesong 2 (2014)

Det går framleis bra med Claire og Frank Underwood, og dei gjer framleis det dei kan for at det skal gå bra. Frank er visepresident, og er slettes ikkje så lojal mot presidenten som han burde vera. Han køyrer ofte sololøp, og set andre politikarar og aktørar opp mot kvarandre. Han siktar høgt, og han spelar høgt.

Han gjer ikkje dette åleine. Han har alltid med seg andre, men ikkje alltid dei same. Den éine som heile tida står ved sida hans er kona Claire. Dei har eit merkeleg forhold - som regel er det nok med eit kyss på kinnet, fram til ei høgst uventa scene som er opptakta til ein trekantrunde, er det ikkje noko teikn til intimitet mellom dei. Dei delar ambisjonane sine, dei refererer ofte til ein plan dei har lagt saman. Den planen ser ut til å vera at fyrst han, seinare ho, skal verta president i USA.

Serien fengar framleis. Det er ein serie der så godt som all handlinga ligg i dialogane. Folk snakkar fort, folk er ikkje alltid like opne om kva dei meiner, så det er ein serie der ein verkeleg må fylgja med på kva som vert sagt. Ein liten tur på kjøkenet er nok til at ein går glipp av viktige ting.

Guffen tilrår.

Meir House of Cards på kulturguffebloggen
Sesong 1 (2013)
Sesong 3 (2015)
Sesong 4 (2016)
Sesong 5 (2017)
Sesong 6 (2018)