Me er i det kystlandskapet Duun ofte skriv om. Didrik Dale, kårmann på garden Stavsund, og er ein tvers gjennom roten person. Han lovar og lyg, og handlar med pengar han ikkje har. Motsatsen hans er svigerdottera Ragnhild, som berre ser etter det gode i folk, og som òg prøver å vera snill mot Didrik. I tillegg er her ei mengd andre folk, og synsstaden vekslar heile tida. Duun har likevel full oversikt og full kontroll, og det er heller ikkje vanskeleg for oss lesarar å følgja med.
Då eg arbeidde i Aasen-tunet laga me ei utstilling om Duun. Ein lærar som tok med klassen dit ville gjerne at eg skulle seia noko om slektskapen mellom bøkene til Dostoyevsky (som eg kjende godt) og bøkene til Duun (som eg altså visste svært lite om). Det gjorde eg på sett og vis, men etter denne boka ser eg tydelegare kva han meinte. Boka krinsar rundt det store spørsmålet om kor mykje vondt som kan samlast i ein person, og kor langt ein person kan vera viljug til å gå for å nå måla sine. Didrik er ein person som gjerne ofrar den næraste familien sin, dersom han sjølv kan tena på det.
Guffen tilrår.
Meir Duun på kulturguffebloggen
Otto Hageberg: Olav Duun. Biografiske og litteraturhistoriske streiflys (1995)
Dag Solstad leser Olav Duun (2015)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar