Shakespeares skjulte sannhet (2012)

Petter Amundsen har fantasien i orden. I ei årrekkje har han finstudert ei fyrsteutgåve av Shakespeares samla verk, og meiner at der ligg ei rekkje spor gøymt i tekstane. Det kan vera hint som er relativt lette å sjå, som at den fyrste bokstaven i tre påfølgjande liner lagar ordet 'two', eller det kan vera spor som er betre gøymt. Han har lese mykje om middelalderen, og væpna med passar og linjal finn han geometriske figurar som samsvarar med symbol som vart brukte av eit hemmeleg brorskap på Shakespeares levetid. Ved hjelp av desse figurane har han kome fram til at eit eller anna, truleg originalmanuskripta til Shakespeare og levningane av leiaren for brorskapet, er gravd ned på ei øy utanfor Canada.

Det er meir fantasi enn fakta, altså, men for filmen er det fantastisk. Amundsen har selskap av briten Robert Crumpton, som skriv på ei doktorgradsavhandling om Shakespeare. Dei møtest fyrst i Oslo, deretter i England, før filmen sluttar med at dei er på øya i Canada. Crumpton er djupt skeptisk, for å seia det mildt, og det er fascinerande å sjå korleis han fyrst er høfleg til det Amundsen lirar av seg. Deretter vert han irritert, han meiner at dette er rein fantasi, og etter eitt av utbrota hans kjem det ei stor scene, der dei to sit i baksetet av ein bil, kikande ut av kvart sitt vindauga.

Men Crumpton vert meir og meir gripen av det Amundsen fortel. Han kjenner att ei skattejakt når han ser ho, og når dei faktisk gjer interessante funn på øya, vert han nesten mållaus. På det punktet dei skal leita er det eit lite og grunt vatn, og då dei ror utpå og undersøkjer botnen, er det tydeleg at det er noko nede i det grumsete vatnet. Så stoppar filmen, rart nok - kvifor får dei ikkje tak i ein dukkar, som kan fortelja dei kva det er? Kvifor går ikkje ein av dei ut av båten, for å undersøkja? Det låg berre ein god meter under vassflata.

Påstandane til Amundsen verkar som eit relativt vanleg oppkok, der fantasi, geometri, stjernehimmel, mystiske brorskap og litt religion vert blanda saman til ei suppe det er uråd å tru på. Filmen er likevel finfin, det er jo ofte slik at dokumentarfilmar vert gode når dei har gode personar i hovudrollene, og det er stort å sjå korleis Amundsen er heilt avslappa kvar gong Crumpton kjem med innvendingar og spørsmål. Han har alltid eit svar klart, og let seg ikkje lett målbinda.

Guffen tilrår.

Relatert på kulturguffebloggen
Shakespeare. The World as a Stage (2007)