Til ungdommen (2012)

Av og til vert dokumentarfilmar heilt annleis enn regissøren hadde tenkt. Slik var det med dei to franske regissørane som i september 2001 skulle laga ein dokumentarfilm om brannmenn i New York, og slik var det med Kari Anne Moe, som laga denne filmen. Planen var å følgja fire ungdomspolitikar gjennom skuledebattar og valkamp i 2001, ein frå Framstegspartiets ungdom, ein frå Unge høgre, ei frå Sosialistisk ungdom, og ei frå AUF. Det meste gjekk etter planen. Heilt til 22. juli.

Terrorhandlingane på Utøya ligg som eit bakteppe til heile filmen. Me veit at det kjem, men det skjer ikkje før rundt halve filmen er gått. Me ser nokre ungdommar, som alle er politisk interesserte og aktive, men som i ulik grad er trygge på korleis dei skal oppføra seg under debattar. Ho frå AUF skal på sommarleir på Utøya, og ho vert filma der. Der er mellom anna ei scene der ho ringjer til mora og seier noko slikt som at ho ville berre melda at ho var i live, og at sjølv om det styrtregnar og ho ikkje har golv i teltet, skal ho overleva dette. Og det var altså ein eller to dagar før.

Den mest gripande delen av filmen er eit langt opptak der ho fortel om korleis ho overlevde den 22. Ho er sjølvsagt den av dei fire som er mest prega av det som skjedde der, men det påverkar òg dei andre tre. Ho frå SU er muslim. Dei to frå høgresida var begge sikre på at dei skulle gjera gode val, i alle fall skuleval, men slik gjekk det jo ikkje.

Tittelen på filmen er henta frå det diktet av Nordahl Grieg alle song i vekene etter Utøya, og eg reknar med at filmen hadde ein annan arbeidstittel. Tittelen er i alle fall midt i blinken, filmen kan gjerne sjåast som ein honnør til dei ungdommane som arbeidde politisk før sommaren 2011, og dei som arbeider like intenst etterpå.

Guffen tilrår.