Barton Fink (1991)

Eg er inne i ein god Coen-stim, dette er den sjette filmen eg ser i haust. Ein av desse var heilt ny, to har eg sett mange gonger, medan tre av dei har eg berre sett på kino før. Barton Fink er ein av dei siste. Dette er ikkje av dei sterkaste Coen-filmane. (For moro skuld - i toppgruppa ligg Fargo, The Big Lebowski, O Brother Where Art Thou? og No Country for Old Men; i midtsjiktet ligg Raising Arizona, Miller's Crossing, Barton Fink, The Man Who wasn't there, Intolerable Cruelty, A serious Man og True Grit, medan dei fire svakaste Coen-filmane er Blood Simple, The Hudsucker Proxy, The Ladykillers og Burn After Reading.)

Her er likevel mykje å gle seg over. John Turturro er strålande i tittelrolla, og det er òg stas å sjå Steve Buscemi i ei mindre rolle, og å sjå John Goodman i ei rimeleg djevelsk rolle. Alle desse tre er ofte å sjå i Coen-filmar.

Turturro spelar ein dramatikar som etter ein braksuksess i New York vert invitert til Hollywood for å skriva for film. Han får beskjed om å skriva ein film om fribryting, og slit med dette. Han vert innkvartert på eit simpelt hotell, eit hotell som tidvis motarbeider skrivinga hans - han høyrer alt som skjer på naboromma, og tapetet skrellar av veggane gong etter gong.

På naborommet bur John Goodman, som viser seg å spela ein klin galen kriminell, som tek livet av ein del folk. Når han returnerer til hotellet mot slutten av filmen brenn det rundt han, men han bryr seg lite, og går inn på rommet sitt. Hotellet er Helvete, rett og slett, og slik opplever og Barton Fink Hollywood - sjølv om sjefen hans ikkje likar manuset hans, får han beskjed om at han må halda seg i byen, så lenge dei vil.

Filmen er rimeleg klaustrofobisk, og mykje av handlinga er lagt til hotellrommet til Fink. Symbolbruken er tidvis litt for tydeleg, til dømes vert han på hotellrommet plaga av ein mygg, som gong etter gong stikk han, som gong etter gong syg skaparkrafta ut av han. Ved skrivemaskina får han ikkje gjort anna enn å kika på eit bilete på veggen, eit bilete av ei dame som sit på ei strand. Mot slutten av filmen går han sjølv på stranda, møter denne dama, og vert (ikkje uventa) sitjande slik at han ser dama sitjande som på biletet. Som i The Player er det eit kaldt, umenneskeleg og overflatisk Hollywood som vert vist fram. Det er blasse fargar, det er ein tafatt og trist Turturro - det einaste fargefriske på rommet hans er biletet av dama på stranda. Alt ein vil skapa er inntekter, om det er god kunst er mindre viktig.

Guffen tilrår.

Mykje meir Coen på kulturguffebloggen
Blood Simple (1984)
Raising Arizona (1987)
Miller's Crossing (1990)
The Hudsucker Proxy (1994)
Fargo (1997)
The Big Lebowski (1998)
O Brother, Where Art Thou? (2000)
The Man Who Wasn't There (2001)
Ethan Coen: The Drunken Driver Has the Right of Way (bok, 2001)
Intolerable Cruelty (2003)
William Rodney Allen: The Coen Brothers Interviews (bok, 2006)
No Country for old Men (2007)
Burn After Reading (2008)
A Serious Man (2009)
True Grit (2010)
Jenny M. Jones: The Big Lebowski (bok, 2012)
Inside Llewn Davis (2013)
Hail, Caesar! (2016)
The Ballad of Buster Scruggs (2018)