Inside Llewyn Davis (2013)

Llewyn Davis er ein habil songar, men ikkje meir enn det. Han vil gjerne leva av det, og vil gjerne verta større enn han er, men veit inst inne at han aldri kjem til å greia det. Han sel ikkje plater, han har ein manager som ikkje har tru på han, han har sjeldan konsertar, han er heimlaus, og søv hjå kjenningar ei natt eller to. Det verkar som om det er bohemlivet som fascinerer han mest.

Livet hans går i ring - frå sofa til sofa, frå nedtur til nedtur, frå krangel til krangel. Det einaste som bryt dette mønsteret er ein køyretur til Chicago, der han er med av di han, etter ei lei hending med ein katt, må koma seg vekk frå New York nokre dagar. Den køyreturen, der han fører gode samtalar med ein John Goodman-figur i baksetet, er det komiske høgdepunktet i filmen. Det er i det heile ein Coen-film med lite latter; stemninga i filmen er relativt nedtrykt.

Men det er stilreint, sjølvsagt. Handlinga er lagt til nokre vinterdagar, og det er mange duse fargar. Det går mykje i blått og grått, og på turen til Chicago snøar det tett.

Det er ikkje den største Coen-filmen, dette, og Davis er heller ikkje ein av dei store Coen-figurane. Han er trist, han er bitter, og er ikkje sjarmerande nok til å klatra høgt på den lista. Men, slik eg har sagt før, ein Coen-film treng ikkje vera ein topp Coen-film for å vera ein god film.

Guffen tilrår.

Mykje meir Coen på kulturguffebloggen
Blood Simple (1984)
Raising Arizona (1987)
Miller's Crossing (1990)
Barton Fink (1991)
The Hudsucker Proxy (1994)
Fargo (1997)
The Big Lebowski (1998)
O Brother, Where Art Thou? (2000)
The Man Who Wasn't There (2001)
Ethan Coen: The Drunken Driver Has the Right of Way (bok, 2001)
Intolerable Cruelty (2003)
William Rodney Allen: The Coen Brothers Interviews (bok, 2006)
No Country for old Men (2007)
Burn After Reading (2008)
A Serious Man (2009)
True Grit (2010)
Jenny M. Jones: The Big Lebowski (bok, 2012)
Hail, Caesar! (2016)
The Ballad of Buster Scruggs (2018)