Det kunne vel ikkje gå annleis - etter å ha lese ferdig ein Metallica-biografi, gjekk eg til filmhylla og fann fram denne dokumentaren. Filmen handlar om dei to åra bandet brukte på å spela inn plata St. Anger, og dette var heller innhaldsrike år. Bassisten Jason Newsted hadde nett slutta, og dei tre attverande medlemmane var usikre på korleis den nye plata skulle verta. Dei har ikkje noko ferdigskrive materiale, meininga er å skapa alt i studio. Eit filmteam får fritt spelerom, og filmar omtrent alt som skjer, og stemninga vert gradvis verre og verre. Dei hyrer inn ein terapeut, som lirer av seg mykje svada.
Etter ein krangel går vokalisten, James Hetfield, frå studio, og legg seg inn for rehabilitering. Han vert vekke i nesten eit år, og når han kjem tilbake er han klar på at han berre kan jobba fire timar kvar dag, og at han vil sjå det som mistillit viss andre arbeider når han ikkje er der.
Dette fører til nye kranglar, og samtalar om kva som er meininga med det heile, og terapeuten er stadig ein meister til å prata tull. Bandet er på nippet til å verta oppløyst, men det heile ordnar seg. Sekvensen der dei får ny bassist, Rob Trujillo, er stor, både når dei snakkar om kor raskt han spelar utan plekter, og når Trujillo får høyra at han får plass i bandet, og at han får utbetalt ein million dollar i forskot på komande inntekter.
Det er ein god film, der du kjem svært tett på bandet. Heilt til Beatles slepper Let it Be på DVD, har eg vondt for å tru at der finst filmar som viser så dårleg stemning mellom bandmedlemmane. Det er òg flott å sjå korleis desse harde rockarane av og til framstår som puddingar. I never opened myself this way, etc.
Guffen tilrår.
Meir Metallica på kulturguffebloggen
Joel McIver: To Live is to Die (2009)
Joel McIver: Justice for All. The Truth about Metallica (2009)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar