"Heilt frå vi var bitte små, blei eg og søskena mine tekne med på bedehuset på Randaberg, eit av landets største bedehus i areal. ... På bedehuset hadde både Indremisjonsselskapet og Santalmisjonen (nå slått saman til Normisjon), Misjonsselskapet, Indre Sjømannsmisjon, Israelsmisjonen, Kristen Muslimmisjon, Samemisjonen, etter kvart Norsk Luthersk Lekmannsmisjon og fleire, møta sine. Og sjølvsagt Norsk Luthersk Misjonssamband".Denne boka fekk ein del merksemd då ho kom ut. Nordbø var eit kjent fjes i det norske bedehusmiljøet, han var ei lokal bedehuspopstjerne i Rogaland, som alle visste kven var. Så stod han fram som homofil, og over natta vart han ein person ingen ville snakka med. Nordbø fortel om korleis han sleit med å godta si eiga legning, men at han gradvis finn ut at det var viktigare å vera ærleg mot seg sjølv.
Boka har tre klare bolkar. Han opnar med å skildra korleis det var å veksa opp på bedehuset, før han fortel om korleis ting endra seg etter at han vart open homofil. I den siste tredelen drøftar han kva Bibelen seier om homofili.
For meg var den fyrste delen den mest interessante. Den siste delen har eg vore innom ved mange høve tidlegare, både i eigne drøftingar, avisartiklar og lesarbrev. Delen i midten var ikkje så veldig overraskande, etter at Nordbø har vist kva haldningar som var vanlege på bedehuset. Men opninga av boka viser eit miljø som var ukjend for meg. Det er eit miljø der alle handlingar vert styrte av det som står i Bibelen, og der det ikkje er spesielt stor aksept for folk som har andre meiningar eller lever liva sine på andre måtar. Nordbø skriv ein stad at han trur at "alt dette heng saman med ei frykt for alt som er nytt", og eg trur han er inne på noko.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar