Simon Goddard: Mozipedia (2009)

Boka har undertittelen The encyclopedia of Morrissey and The Smiths. Det skulle difor vera opplagt at boka vender seg til dei som set denne musikken høgast.

Ein gong var eg ein av dei. I 80-åra var eg knallhard Smiths-fan. Eg kjøpte alle platene deira. Sidan platebutikkane på Voss ikkje tok inn Smiths-singlar, i alle fall ikkje same dagen dei vart utgitt, reiste eg nokre gonger til Bergen for å få platene så raskt som råd. Dette var rett nok medan eg hadde sivilteneste, så eg betalte omtrent ingenting for togreisa. Eg samla òg på bootlegs, dårlege kassettopptak frå konsertane deira. Eg abonnerte på ei engelsk Smiths-fanzine, eg brevveksla med andre Smiths-fans frå heile verda, eg reiste til England for å sjå dei live, osb.

For meg var det kombinasjonen av tekstane til Morrissey og musikken og gitarspelet til Johnny Marr som var det fascinerande. Det låg ein djup melankoli over det heile, men eg vart likevel glad av å høyra musikken deira. Eg kan framleis setja på ei plate med The Smiths, og tenkja at dette er fantastisk musikk. Høgast set eg Hatful of Hollow, ei samleplate med ein del alternative opptak av dei tidlege songane deira. Mange av songane er frå radioprogram, med eit heilt enkelt lydbilete, og for meg var det då dei var best.

Etter at gruppa vart oppløyst, miste eg fort interessa. Morrissey var den mest profilerte, men etter ei halvgod debut-plate kom det nokre lite spanande singlar, og eg datt heilt av. For nokre år sidan fekk eg CD-en Ringleader of the Tormentors frå Alex, som sa at dette var heilt på høgde med det beste The Smiths nokon gong gjorde. Etter to-tre gjennomhøyringar vart plata trygt plassert i CD-hylla, der ho har hatt rolege dagar.

Boka til Goddard er altså skriven for dei som likar både The Smiths og Morrissey. Der er meir enn 600 artiklar om songar, plater, byar og personar som på ein eller annan måte kan knytast til Smiths/Morrissey. Eg las dei fleste artiklane som handla om The Smiths, dei andre hoppa eg over.

Det er ikkje meininga at ei bok som denne skal lesast frå perm til perm. Det vert mange repetisjonar, og det vert òg tydeleg at Goddard har gjort det han kan for å finna koplingar til alt og alle. Kan denne teksten vera inspirert av ei tekstline i ei bok av Delaney? Kan Morrissey ha sett denne filmen, før han skreiv den teksten? Goddard er open for alt. Skal du få med deg alt, må du kunna alle tekstane - han tek berre med teksten som kan ha vore inspirasjonen, og tek ikkje med Morrissey-teksten. Boka er altså for dei innvidde.

Goddard kvir seg heller ikkje for å vera raus med godorda. Det er ikkje måte på kor mange songar som er det beste The Smiths eller Morrissey nokon gong har gjort. Til og med Shakespeare's Sister, ein av dei mest ordinære Smiths-singlane, vert skrytt opp i skyene - han omtalar songen som ein av dei ti beste i pop-historia.

Det vert altfor positivt, og for Goddard kan heller ikkje Morrissey gjera noko gale. Han har vore innblanda i ein del kontroversielle situasjonar, men i alle desse er det Morrissey som har rett, og alle andre som har feil. Det er greitt at for å skriva ei slik bok må ein vera positiv i utgangspunktet, men det går likevel an å visa litt vilje til kritikk.

Avsnitta om The Smiths har mange detaljar som var nye for meg, og det ligg mykje arbeid bak boka. Han har intervjua dei fleste som bør intervjuast, og bruker kjeldene godt, etter det eg kan sjå. Likevel vart dette ei bok sånn på det jamne for meg.

Guffen kan berre tilrå denne til slike som truleg alt har kjøpt ho.

Meir The Smiths på kulturguffebloggen
Frode Grytten: Dronninga er død (2010)
Tony Fletcher: A Light That Never Goes Out (2012)
Morrissey: Autobiography (2013)
Julie Hamoll: 15 Minutes With You (2015)
Johnny Marr: Set the Boy Free (2016)