Spiren til denne boka var ein flott artikkelserie i Bergens Tidende våren 2008. Aarnes har jobba seg lengre ned i stoffet sitt, og fortener honnør for denne boka.Det er ikkje noko bombe at tyskarjentene vart dårleg handsaman, og det er heller ikkje uventa at dei norske styresmaktene ikkje gjorde noko for å stoppa mishandlinga av desse kvinnene. Det Aarnes gjer, er å prova dette, og å visa at kvinnene var så godt som rettslause. Menn som gjorde det same, vart ikkje straffa.
Nazistane hadde ikkje akkurat noko romsleg syn på folk med skavankar, korkje fysiske eller psykiske. Aarnes viser at det ikkje stod stort betre til med nordmenn, den siste halvdelen av 1940-åra. Fleire dokterar skreiv då at jenter som fann seg tysk kjærast var underutvikla. I ein interneringsleir på Hovedøya utanfor Oslo vart det gjort ein IQ-test av 310 kvinner, og det vart konkludert med at berre åtte av desse hadde vanleg norsk intelligensnivå. Seksti prosent av dei testa fekk stempelet tilbakeståande.
Den fyrste delen av boka fortel kva fem utvalde tyskarjenter opplevde under krigen, og i desse forteljinga gjev Aarnes oss òg overordna informasjon om korleis det norske samfunnet handsama desse. Denne delen er langt meir interessant enn den andre delen, der ho fortel korleis desse fem hadde det etter krigen. Eller - for ei av kvinnene er det sonen som snakkar om livet etter krigen. Mor hans døydde i 1951, to veker etter ein lobotomioperasjon.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar