The Player (1992)

Eit underbruk av den vanlege filmklubben i Kvitahuset, som viser film på småskjerm eit par gonger i veka, er filmklubben på Bergensbanen, som viser film på ein endå mindre skjerm eit par gonger i månaden. På programmet står ofte filmar eg har sett tidlegare, filmar eg likte då eg såg dei på kino, og som eg gjerne vil sjå igjen.

The Player er ein slik film. Eg hugsar han som ei stor kinooppleving, og gleda meg til å sjå han på ny. Ikkje uventa var han ikkje så god som eg trudde.

Tim Robbins spelar filmprodusenten Griffin Mill, ein mann som slit med alt mogleg. Det som plagar han mest er at ein anonym manusforfattar sender trugande postkort, der han minner om at Mill skulle ta kontakt igjen etter at han hadde lese eit manus han hadde fått. Mill trur han finn ut kven denne forfattaren er, oppsøkjer han, og tek livet av han i rein vanvare. Det vert fort kjent at han snakka med manusforfattaren den kvelden, men greier å få folk til å tru at han ikkje hadde noko med drapet å gjera.

Parallelt med denne hendinga er han med på utviklinga av ein ny film, der manusforfattarane ikkje vil ha noko happy ending a la Hollywood. Filmen får likevel ein slik slutt, og det gjer òg The Player - Mill vert kalla inn til avhøyr fleire gonger, men heilt til slutt utpeikar eit vitne ein annan mann, slik at Mill går heilt til topps i filmselskapet, og har det mykje betre med seg sjølv når filmen er over.

Filmen vert dermed ein metafilm, trur eg, der den planlagde filmen filmselskapet lagar har ei tilnærma parallell handling med filmen me ser på. Her er mengder av referansar til andre filmar, og filmen har med mange kjende skodespelarar. Filmen viser eit film-miljø der dei fleste er falske, der alle på veg opp gjer alt dei kan for å klatra høgare, og der det alle viktigaste er å tena meir pengar.

Guffen tilrår, men ikkje like sterkt som i 1992.

Meir Altman på kulturguffebloggen
Short Cuts (1993)