Agnes Ravatn: Verda er ein skandale (2017)

Denne boka tek utgangspunkt i essay Agnes Ravatn skreiv for Dag og Tid. Der fungerte ikkje alt like godt, utan at eg heilt hugsar heilt kvifor. Her er essaya omskrivne og forbetra, og det er vorte ei finfin bok.

Ravatn flyttar til Valevåg saman med sambuar og son, for å bu eit halvt år på eit småbruk som høyrer til familien hans. I eitt av nabohusa bur forfattaren Einar Økland, og mykje av boka handlar om forholdet mellom dei to. I mangt og mykje er det ein gamal meister som lærer vekk det han kan, også om daglegdagse ting som fisking og baking. Det vert referert mange samtalar mellom dei to, og her framstår Økland slik han ofte gjer: Som ein som vil framstå som ikkje altfor sjølvoppteken, men som absolutt ikkje får det til.

Samtalane er likevel underhaldande, og det er òg resten av boka. Her vert mykje smiling, mykje humring, og ikkje så reint lite latter. Eit høgdepunkt er då ho søler tran på badegolvet, og ikkje greier å få vekk lukta, same kor mykje ho vaskar. Eit anna høgdepunkt er når ho vert intervjua av ein journalist, som på førehand bed om namn på personar ho kan snakka med. Ravatn vurderer å nemna Økland som ein nær ven, men finn etter mykje tenking ut at det vert feil. Intervjuet sluttar med at journalisten kjem på kor tid dei har snakka saman sjølv - det var då ho intervjua Økland, og han hadde gjeve opp Ravatn som ein nær ven.

Guffen tilrår.

Meir Ravatn på kulturguffebloggen
Veke 53 (2007)
Ikke til hjemlån (2008)
Stillstand (2009)
Folkelesnad (2011)
Fugletribunalet (2013)
Operasjon sjølvdisiplin (2014)
Stoisk uro (2018)
Dei sju dørene (2019)
Gjestene (2022)
Alle mot alle (2023)