Reidar Bolling: Bernt Støylen (1951)

Det var i dei dagar då biografiar ikkje var så omfattande som no. Det var visst heller ikkje så store krav til kjeldetilvisingar og namneregister, og det var heller ikkje så nøye å tidfesta alt som vert fortalt. Det er nok å bruka omgrep som "seinare" eller "etterpå" - begge orda kan visa til ting som hende i veka etter, eller mange år seinare. Det er òg høgst tilfeldig kva det vert lagt mest vekt på, eller - tilfeldig er det jo ikkje, men ein tydeleg redaktør ville ha sagt frå om at her vert forfattaren for detaljert, andre ting i boka verkar no mindre viktige.

Og det var i dei dagar at denne biografien vart skriven. Bolling er ein stor beundrar av Støylen, og det skin gjennom heile vegen. Det er ikkje måte på skryt, det biletet som vert skapt av Støylen er utan plett og lyte. At han ikkje hadde svake sider verkar rart.

Støylen voks opp på Sunnmøre, tok teologisk utdanning, og vart med tida biskop i Agder. Han var salmediktar, han skreiv mykje i aviser, han var ein av dei tre bak Nynorsk salmebok, og han var mykje anna. Grunnen til at eg plukka opp denne boka var at han i rundt ti år var medredaktør i Norsk Barneblad. Akkurat det vervet gjer Bolling seg ferdig med på ei setning eller to.

Det er mykje rart å seia om denne boka, men samstundes har bøker som dette sin sjarm. Det vert feil, slik eg gjorde over, å jamføra med biografiane som vert utgjevne i dag. Det er rettare å kalla dette ei minnebok, og det er stas at slike bøker vart gjevne ut.

Guffen er lunken.