Stig Larsson: Når du kjenner at det begynner å ta slutt (2012)

Hm. Denne boka har fått til dels strålande omtalar, men for meg vart ikkje forventningane innfridde. Det er ei slags minnebok, der Larsson etter innfallsmetoden fortel om hendingar frå livet sitt. Der er to hovudtema - skrivinga hans, og tilhøvet til rusmiddel, fyrst og fremst speed. Eit tredje tema er forresten kjærleik og sex.

Av og til er det svært bra. Han skriv fleire stader om at han vil skriva om to lange forhold han har hatt, men at han kvir seg litt for det. Han skriv òg at meininga med boka er å åtvara mot å bruka speed. Mot slutten skriv han endeleg utfyllande om kva som gjekk gale mellom han og dei to kvinnene, og dette er den beste delen av boka.

Før me kjem så langt har me vore gjennom mykje rart. Eg kjenner lite til svensk litteratur, men Larsson ser ut til å ha vore viktig, også på andre kulturområde. Han har skrive romanar, sett opp teaterstykke, regissert filmar. Han fortel om andre kunstnarar han har møtt, men skriv òg om fotballfans han kjenner, og om folk frå rusmiljøet. Han har hatt eit hardt liv, mykje drikking, mykje dop, mykje vanking i kriminelle miljø, mange damer, osb. Han har svært høge tankar om eiga skriving, han skriv ein stad at han gjerne les eigne diktsamlingar om att, og at han stadig vert imponert over dikta, og at han stadig oppdagar nye ting i dei.

For meg vert kvaliteten for svingande. Av og til er det svært bra, andre stader vert det omtrent berre pludring. Mange av anekdotane og historiene er gode, andre verkar heilt malplasserte, og kunne gjerne vore kutta ut.

Guffen er lunken.