Tony Fletcher: Perfect Circle - the Story of R.E.M. (2013)

Sånn samla sett er ikkje R.E.M. blant favorittbanda mine, men dei har laga i alle fall to plater eg er svært glad i: Out of Time (1991) og Automatic for the People (1992). Platene som kom før desse var sånn på det jamne for meg; platene som kom etter var ein jamn nedtur. Eg såg dei live éin gong, frå aller bakarste benk i Oslo Spektrum, der eg attpåtil greidde å gå glipp av oppvarmingsbandet Radiohead (som eg rett nok ikkje fekk sansen for før nokre år etterpå).

Denne band-biografien er solid, på alle måtar. Fletcher held seg til musikken, og held seg stort sett langt unna privatlivet til medlemmane. Han gjer det heile kronologisk, han skriv om turnear, om plater, om samarbeidsprosjekt, om oppturar og nedturar. Han får godt fram korleis musikk og arbeidsmåtar endrar seg, og får fram kor viktige R.E.M. var, og kor godt likte dei var av andre musikarar. Dei stod for noko nytt, og dei stod òg for noko - dei hadde klare politiske meiningar (som rett nok lenge ikkje kom fram i tekstane deira), og dei gav pengar til saker dei støtta.

Fletcher er kanskje for lojal mot bandet. Han legg like stor vekt på alle platene deira, også dei mange heller uinteressante som kom i 90-åra og seinare, og prøver så godt han kan å finna noko positivt å seia om dei. Det greier han, i alle fall nesten. Eg har nokre av dei seinare platene deira, som eg kjøpte etter å ha lese rosande meldingar, men eg vart skuffa gong etter gong. Fletcher er altså lojal, men skriv òg at mange datt av om lag samstundes som meg, trass i at R.E.M. framleis hadde eit godt namn i musikkpressa, der dei altså fekk skryt så det heldt.

Guffen tilrår.