Peer Gynt er kanskje det einaste teaterstykket alle nordmenn har høyrt om. Sidan slutten av 1980-åra har det kvart år vore framført på Gålå i Gudbrandsdalen. Det var ei flott scene, men det er jo ein bakdel med uteframsyningar: Vêret kan leggja ein dempar på litt av kvart. Slik var det her - fram til pausen var det regnbyger; etter pausen regna det konstant. Det var ikkje berre me som var våte og litt kalde.
Me sat på bakarste benk, med lang avstand til scena. Lyden var god, slik at me meir høyrde enn såg skodespelet. I alle fall stort sett - i av dei siste scenene, der presten (Bjørn Sundkvist) held ein minnetale om den rake motsetnaden til Peer Gynt, var lyden altfor låg.
Han som var gravlagt var viljug til å ofra noko for det han stod for, ein som var seg sjølv. Slik er det ikkje med Peer. Han tek jamleg den kortaste og enklaste vegen. Den andre økta av stykket er lang, og dei hadde nok kutta noko her, men heldigvis var denne gravferdsscena med. Ho er viktig for å forstå kva Ibsen vil med stykket og portrettet av Peer.
Scenografien var finfin, der det som såg ut som ein vanleg grasbakke viste seg å ha ein del løyndomar. Det er òg flott korleis det vert mørkare og mørkare rundt scena, og korleis dei også brukte vatnet som scena grensa til.
Guffen tilrår.
