Ernest Hemingway: The Old Man and the Sea (1952)

Eg hugsar ikkje heilt kva eller kven som laga den lista, men det må ha vore mot slutten av 1900-talet. Det var ei liste over dei hundre beste bøkene frå det hundreåret. Eg og Torstein snakka om kor mange bøker me hadde lese på lista, og kva me tykte om dei. Denne hadde me begge lese, viss eg hugsar rett, og begge var ekstremt lunkne til boka. Boka kjeda oss, og det var med ein viss skepsis eg henta ho fram att no.

Lite har endra seg. Boka handlar om den rutinerte fiskaren Santiago, som ikkje har fått fisk på meir enn åtti dagar. Han legg optimistisk ut på ein ny tur, og - under over alle under - han får eit monster av ein fisk på kroken. Etter tre dagar greier han å ta livet av fisken, og set kursen heimover att. Fisken er så stor at han må binda han fast til utsida av båten. Det er langt heim, og sjølv om han prøver hardt, greier han ikkje å halda haiar unna fisken. Alt han kjem heim med er skjelettet til fisken.

Det er ei historie som ikkje engasjerer i det heile. Dei tre dagane han kjempar med fisken er kanskje den minst engasjerande delen av boka - han snakkar med seg sjølv, han vert sår i rygg og hender, han let seg tidvis styra av fisken, og så bortetter.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir Hemingway på kulturguffebloggen
Klokkene ringer for deg (film, 1943)