Neil Young: Special Deluxe (2014)

Neil Young samlar på bilar. Han har eit nært forhold til bilane sine, han gjev dei gjerne namn - nokre er menn, andre er damer - og han har skrive minst ein song til ein av dei ("Long May You Run"). Han snakkar med bilane sine, og dei snakkar tilbake - dette er bilar med eigne meiningar. Boka har undertittelen "A Memoir of Life and Cars", og han går relativt kronologisk gjennom heile bilhistoria si, frå bilane foreldra køyrde i oppveksten hans, via bilar han har kjøpt og køyrd, til klimavenlege bilar han sjølv har vore med og utvikla.

Det er stort sett ei flott bok. Skildringane frå oppveksten, der han går rundt i større eller mindre kanadiske byar og ser store, flotte bilar, og der han hugsar tilbake på køyreturar med faren, er svært fine. Det er ikkje berre bilar det går i, sjølvsagt, men han bruker kvar ny bil som utgangspunkt for å fortelja om noko nytt.

Alle kapitla opnar med ein teikning av bilen han skriv om. Med nokre få unntak er bilane frå før 1970, og til og med ein så lite bilinteressert kar som meg ser at det er stilfulle bilar. Store, amerikanske bilar, med plass til mange, med sterke motorar - og med eit ekstremt drivstofforbruk. Både i forordet og nokre stader i boka hintar han om at boka kjem til å svinga inn på ein annan veg, og det gjer ho til gagns: Den siste delen av boka handlar ikkje om gleda ved å køyra store eller små bilar, men om den skaden bilkøyringa gjer. Han får dårlegare og dårlegare samvit for all reisinga si, og vert med på å utvikla ein bil som dels går på biodiesel, dels går på straum.

Guffen tilrår.

Meir Neil Young på kulturguffebloggen
Scott Young: Neil and Me (1984)
Jimmy McDonough: Shakey (2002)
Sam Inglis: Harvest (2003)
Durchholz og Graff: Neil Young. Long May You Run (2010)
Waging Heavy Peace (2012)
Koengen, Bergen (1.8.2014)
Sharry Wilson: Young Neil (2014)