Gay veit korleis han skal byggja opp noveller. Han deler ikkje ut alle korta med ein gong, og overraskar ofte lesaren ved å senda novella ut i ei anna retning enn det me trur. Dette vert knapt tydelegare enn i den sterke sluttnovella, "My Hand Is Just Fine Where It Is". Den opnar med at ein mann ventar på den gifte kjærasten sin, og det verkar som ein variant av det han vore innom fleire gonger - godt vaksne folk som må læra seg korleis ein oppløyser ekteskap. Men heilt ut av det blå snur det heile, og me får ei novelle som handlar om langt viktigare ting enn brotne ekteskapsløfte.
Gay veit òg korleis han skal opna ei novelle, og korleis han skal opna ei bok. Heile boka opnar med denne setninga: "When the taxicab let old man Meecham out in the dusty roadbed by his mailbox the first thing he noticed was that someone was living in his house". Eit godt døme på korleis ein skal halda på interessa til lesaren, for å seia det mildt.
Gjennom heile boka møter me folk som ikkje har fått det heilt som dei ville i livet. Her er dødsfall og mord, her er vald, her er mykje drikking. Nokre har gitt opp, nokre bestemmer seg for å kjempa ein siste kamp, andre kjempar friskt vidare. Alle vert skrivne om i eit språk dei knapt kunne brukt sjølv - Gay har eit uvanleg variert og godt språk. Det gjeld alt han skriv, men kanskje mest i dialogane.
Det triste med å verta så begeistra for ein forfattar er at etter tre bøker er eg alt rundt halvveges i bibliografien hans. Gay var 58 år då fyrste boka hans kom ut i 1999, og han døydde i fjor. Då hadde han gjeve ut fem bøker, og det er snakk om at det kjem ei posthum utgjeving i tillegg. Novellene hans er i slekt med novellene til Flannery O'Connor, som òg gav ut heller få bøker før ho døydde.
Guffen tilrår.
Meir Gay på kulturguffebloggen
The Long Home (1999)
Provinces of Night (2001)
Wittgenstein's Lolita (2006)
Twilight (2006)
Time Done Been Won't Be No More (2009)
Little Sister Death (2015)
The Lost Country (2018)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar