Stefan Frich: Fraa arbeidslive mitt (1922)

Stefan Frich var ein av dei heller tidlege målmennene frå det indre Austlandet. Han var lærar, skreiv nokre bøker, og redigerte bladet "Bonden" i ein del år. På eitt område var han fyrstemann - han omsette den fyrste barneboka som kom på nynorsk, ei samling forteljingar av den finske forfattaren Zacharias Topelius.

Eg kom over denne boka i gamlahuset, og såg føre meg at det var ein slags sjølvbiografi. Det var det ikkje; dette er ei samling tekstar han har skrive ved ulike høve. Boka er delt i tre. Den fyrste delen er ei samling barneforteljingar og nokre dikt; den andre delen er debattinnlegg han har hatt i ymse aviser, og i den siste delen skriv han om nokre framståande menn han har kjend.

Den siste delen er den einaste som med litt godvilje kan kallast interessant. Han skriv mellom anna godt og grundig om Per Bø, men der er òg litt meir overflatiske artiklar om andre, som for meg var ukjende namn. Delen med debattinnlegg var høgst ujamn, i nokre av innlegga var det vanskeleg å sjå kva han eigentleg ville eller meinte. Og den fyrste delen var aldeles hjelpelaus - det er ikkje så stas å lesa forteljingar der ein alt på fyrste sida skjønar kva som kjem. Topelius ville vore stolt av han.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Fleire gamle fjell i syningom på Kulturguffebloggen:
Ragnvald Vaage: Isløysing (1924)
Hans Seland: Aar og dagar (1931)
Olav Sletto: Per Spegil (1939)
Johannes Arneson: År eg minnest, menn eg møtte (1961)
Olav Midttun: Livsminne (1971)
Jørund Telnes: Guro Heddelid (1972)
Bjarne Slapgard: Mellom øktene (1975)