Istid 4 (2012)

Det er ikkje kvar dag eg ser ein film same dag han har noregspremiere. Men Aslak og Ivar har snakka om denne filmen i fleire månader, så det var like greitt å få det gjort. Det er ikkje overraskande at dei har lyst til å sjå filmar på kino, derimot er det ei gledeleg overrasking at når dei får sjansen, ser dei filmane i 2D.

Istid-filmane er solide filmar. Etter kvart veit du på ein måte kva du får, det er fin animasjon, det er fantasifulle historier, det er nok vaksenreferansar til at også me litt opp i åra kan sjå filmane, og det er mykje å le av. Det dukkar òg opp nye dyr i filmane, i denne filmen vert me mellom anna kjende med dotter til dei to mammutane, bestemora til pungrotta (?), og sabeltigeren får seg like godt ei sabeltigerveninne.

Ho kjem over frå det andre laget. Filmen opnar med at kontinenta driv frå kvarandre, og fire av heltane våre siglar ut i havet på eit isflak. Dei vert tekne til fange av nokre piratar, og resten av filmen handlar om korleis dei prøver å koma seg vekk frå dei, samstundes som dei må koma seg attende til kontinentet der dei andre er. Det greier dei sjølvsagt, men ikkje utan vanskar.

Det er ikkje den beste av Istid-filmane, dette, men her er nok å gle seg over. Her er referansar til Odysseen, og når dei endeleg kjem i land etter alt slitet på isflaka og isberga, vert dei møtt av ein steinformasjon som minner om Friheitsgudinna. At dei dermed på sett og vis endar opp i Amerika er berre som det skal vera; gjennom heile filmen vert det snakka om verdien av å halda familien samla, slik det gjerne skal vera i Amerika. Desse og andre av hendingane i filmen går nok langt over hovudet på dei yngste sjåarane, men det gjer ingenting: Begge dei to minste var stornøgde etter filmen.

Guffen tilrår.