Eg minnest vagt at boka skapte ein del leven då ho kom ut. Summers går langt når han skriv om Hoover, kanskje for langt, og titt og ofte nemner han at Hoover var homo, og ein stad refererer han personar som har sagt at Hoover gjerne kledde seg i dameklede. Slik eg hugsar det frå 1993, var det dette som skapte mest oppstyr.
Slik burde det ikkje vore, av fleire grunnar. Den viktigaste grunnen er at Hoover var ein tvers gjennom roten politisk aktør. Boka viser at han ville gjera kva som helst for å påverka den amerikanske politikken, og for å halda på si eiga stilling. Han arbeidde for FBI (og for forløparen BI) heile yrkeslivet, og sat som sjef frå 1924 til han døydde i 1972. Han fekk gradvis meir makt, dels på lovleg vis, dels på ulovleg vis. Han bygde opp eit eige arkiv med informasjon om alle amerikanske toppolitikarar. Det vanlegaste emnet i dette arkivet var sex - alt av utanomekteskapleg aktivitet vart registrert her. Fleire presidentar ville kasta Hoover, men våga ikkje, av di dei visste at viss han gjorde kjent det han visste, ville karriera deira òg vera over.
Han var djupt konservativ, og sympatiserte med det republikanske partiet. Han var einerådig, og hersa med dei tilsette som han ville. Agentar som gjorde noko feil vart sendt til mindre prestisjefulle kontor; den mannlege kjærasten til Hoover vart utnemnt til visedirektør i FBI i 1930, og hadde denne stillinga så lenge Hoover levde. Kvinner fekk arbeid i FBI, men ikkje som agentar (han meinte dei ville vera for dårlege med våpen), og dei fekk ikkje lov til å gå i bukser før 1971. I 1952 var Adlai Stevenson presidentkandidat for demokratane. Han tapte valet, etter at FBI hadde spelt ut dei to korta dei brukteoftast - dei fekk medhjelparar i pressa til å setja ut rykte om Stevenson var homo, og - endå verre - at han var kommunistsympatisør. Kommunistane har aldri vore stått spesielt sterkt i USA, men Hoover brukte det ordet for alt det var verdt.
Frå 1960-åra vart det gradvis kjent korleis Hoover hadde arbeidd. Fleire journalistar våga å skriva negativt om han, ein journalist brukte til dømes Hoover-metodar, og gjekk gjennom søpla til Hoover for å finna ut meir om Hoover som privatperson. Hoover mislikte mange politikarar, men den personen han hata mest av alt, var Martin Luther King. At King fekk fredsprisen, som Hoover meinte at han sjølv burde ha fått, tok kaka. Hoover hadde kompromitterande opptak av King, og prøvde å få journalistar interesserte i dette. Ingen beit på. Dei siste åra var han bitter og isolert, men tviheldt på stillinga som sjef for FBI.
Det er ei litt ubehageleg bok, dette. Det er ikkje så overraskande, men likevel ubehageleg at ein mann kunne ha så mykje makt i USA. Hoover var truleg den mektigaste mannen i USA, med fridom til å gjera kva han ville. Han hadde gode kontaktar i mafiaen, fleire av leiarane der hadde stor omgang med Hoover, og dei betalte han truleg godt for at han heldt seg unna dei. Offisielt nekta han for at det fanst ein mafia i USA, og ingen var store nok til å korrigera han.
Så det er ei ubehageleg historie. Ho hadde fortent ein betre forfattar enn Summers. Han ser for mykje etter det sjokkerande, slik det vert tydeleg i all omtalen av seksualiteten til Hoover. Det har lite med forteljinga å gjera, og at Hoover blottla sexlivet til mange prominente amerikanarar er ikkje noko argument for å gjera det same med han. At Hoover gjerne sette ut lause rykte for å sverta dei han likte er heller ikkje noko argument for at Summers gjer omtrent det same. Han nemner rykte som gjekk om Hoover, og bruker så stor plass på dei at mot slutten av dem omtalen er det som om både Summers og lesarane trur at desse rykta faktisk har noko i seg.
Guffen tilrår.
Meir Summers på kulturguffebloggen
Anthony Summers og Robbyn Swan: Sinatra. The Life (2005)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar