Det tok lang tid før eg fekk sansen for Neil Young. På slutten av 70-åra gjekk det mest i punk, i 80-åra var det viktig at musikken var fersk, og då eg i 90-åra omsider såg meg attende var ikkje Young den fyrste eg såg på. Eg hadde eit par av platene hans, og likte dei godt, men gjekk aldri vidare. Kanskje var det tilfeldig, kanskje var det av di Young er så produktiv. Eg har vore på ein konsert med han, på Kalvøya 1996, og der var eg berre sånn middels imponert.Eg trur eg ville likt det betre no. Eg får meir og meir sans for Neil Young, spesielt platene han gav ut fyrste halvdel av 70-åra. Harvest (1972) er finfin, Tonight's the Night (1975) er glimrande, men aller beste er On the Beach (1974). Det er kanskje ikkje den lystigaste musikken, men likevel. Sommaren 2009, då eg var på jobb omtrent heile tida, sette eg i gang Archives på Spotify, og etter kvart brukte eg songane som klokke - eg visste kva song som kom når det var på tide med matpause, og når det var greitt å reisa heim.
Eg kjenner altså Young litt betre etter kvart, mellom anna av di eg for nokre år sidan las Shakey, den fine biografien Jimmy McDonough gav ut i 2002. Denne boka kjem ikkje med så mykje nytt, men det er likevel ei fin bok. Slik det går fram av tittelen er ho rikt illustrert. Her er sjølvsagt ei mengd bilete av Young og av folk han har spela med, men her er òg faksimilar, bilete av stader som har vore viktige for Young, familiebilete frå oppveksten i Kanada, kunstverk, plakatar, osb. Teksten er òg fin. Det vert litt knapt av og til, men det er ikkje uvanleg i bøker av denne typen. Forfattarane er positive til det meste av det Young har gjort, men heller ikkje dei greier å skjula at Young i 80-åra var på den eine musikalske bærturen etter den andre.
Hovudteksten vert rett som det er broten opp av kortare tekstar om utvalde emne. Her er det mange godbitar, mellom anna om den store interessa Young har for modelljernbanar. Nokre musikarar er òg bedne om å skriva litt om Young. For meg vert dette bortimot bortkasta, det vert mykje skryt og lite ull.
Neil Young har samarbeidd med svært mange. Han framstår nesten som eineveldig, han skaltar og valtar med desse medmusikantane heile tida. Han slutta i Buffalo Springfield rett før dei skulle spela på Tonight Show, og det var berre den fyrste av fleire slike bråe avgangar. Han valde sjølv kven han skulle spela med, og i dei fleste tilfella ser det ut til at dei andre fann seg i å venta. Ville Young spela med deg, takka du oftast ja.
Guffen tilrår.
Meir Neil Young på kulturguffebloggen
Scott Young: Neil and Me (1984)
Jimmy McDonough: Shakey (2002)
Sam Inglis: Harvest (2003)
Waging Heavy Peace (2012)
Koengen, Bergen (1.8.2014)
Special Deluxe (2014)
Sharry Wilson: Young Neil (2014)
Hei!
SvarSlettInteressant omtale av en biografi som jeg absolutt må se å få lest!
Er imidlertid ikke enig med deg når det gjelder konserten på Kalvøya i 1996. Var der selv, og syntes både Neil og bandet utviste en energi og et trøkk som imponerte stort. Men vi hadde vel kanskje ulike forhold til denne musikken på dette tidspunktet...
Hei, eg var nok ikkje heilt klar for Young i 1996. Det som kanskje òg spelte inn (og som ikkje kjem spesielt tydeleg fram i teksten over, hoho), er at Tyskland spelte EM-finale i fotball same dagen, og slike storhendingar er det oftast greitt å få med seg.
SvarSlett