Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)

Ei engelsk jente eg hadde litt kontakt med i 80-åra brukte ein gong eit sitat av Colin Wilson i eit brev. Det gjekk omtrent slik: Truth, it seemed, had no other function than to destroy the illusions that made life tolerable. Det tok ikkje mange minutt av denne filmen før eg kom til å tenkja på det sitatet. Filmen handlar om eit nachspiel frå Helvete, der dei svake sidene til dei fire som er til stades heile tida vert bretta ut.

Filmen er basert på eit teaterstykke av Edward Albee. Eg las det på engelsk grunnfag for lenge sidan, og såg òg ei oppsetjing i Oslo for nokre år sidan. Denne filmen er langt betre enn den oppsetjinga, mest av di Elizabeth Taylor og Richard Burton er strålande.

Han er professor på eit lite college, der far hennar er president. På ein fest hjå faren har ho kome i snakk med ein nytilsett professor, ein ung mann, og har like godt invitert han og kona hans over for litt drikking. Dei to kranglar seg gjennom heile filmen, og dei kvir seg ikkje for å vera krasse og ærlege også når dei snakkar om eller til gjestane, Nick og Honey. Det er mykje drikking, det er litt spying, det er (kanskje) litt puling, og det er nokre fine selskapsleikar.

Etter at Taylor har fortalt om den sjølvbiografiske romanen Burton aldri fekk utgitt, seier han at no er dei ferdig med leiken humiliate the host, no kan dei gå over til andre leikar. Han snakkar om hump the hostess, og dei leikar get the guests. På tomannshand har Nick fortalt Burton at han berre gifta seg med Honey av di dei trudde ho var gravid, noko ho ikkje var. Burton vil fortelja dei om den andre romanen sin, og det går gradvis opp for Nick og Honey at det er deira liv han snakkar om. Ho spring for å kasta opp igjen, han følgjer etter, og Burton leverer ein fabelaktig replikk til Taylor - heilt alvorleg ser han på ho og seier "that's how you play get the guests".

Alle fire spelar glimrande, men samspelet mellom Burton og Taylor er makelaust. For oss som var unge i 70- og 80-åra var Taylor ei som gifta seg med ein ny kar kvar veke, men her viser ho at ho er ein stor skodespelar. Det er gode replikkar, det er godt filma (i svart/kvitt), og det heile er svært solid. Det gjeld òg manus, sjølvsagt, som òg får meg til å tenkja på Ibsen-sitatet om livsløgner og livsglede. Taylor og Burton er vane med dette, ser det ut som, for det unge paret var det truleg ei ny oppleving å verta avkledd på dette viset.

Guffen tilrår.