Oslo, 31. august (2011)

Anders, spelt av Anders Danielsen Lie, er nesten ferdig med opphaldet på ein avrusingsheim for narkomane. Han får permisjon ein dag, for å reisa til eit jobbintervju i Oslo. Han er ikkje så optimistisk med tanke på livet, viss han, mot formodning, skulle greia å halda seg rusfri, og få seg jobb og familie og alt det der, får han eit liv som verkar heller kjedeleg. Han reknar likevel ikkje med at han får eit slikt liv, med eit fortid som narkoman vil han truleg ikkje få sjansen.

I Oslo vil han snakka med dei som står han nærast. Han får snakka med Thomas, bestevenen, men systera møter ikkje opp. Ho sender i staden kjærasten til avtalen dei har. Også om kvelden vert Anders svikta; han går til ein fest der Thomas har sagt han skal vera, men han dukkar aldri opp. Truleg har han prioritert å vera heime med familien, slik han sa han hadde for vane.

Men før me kjem til den festen, har det alt snudd for Anders. På jobbintervjuet imponerer han, og får etter kvart ein god tone med intervjuaren. Han vert pressa på kva han har gjort etter 2005, og seier fyrst at han har drive med nokre småjobbar, før han berre drit i det, og heilt roleg fortel at han har vore narkoman, og at han har deala litt. Så tek han med seg søknaden, kastar han i nærmaste bosspann, og har truleg bestemt seg for kva han skal gjera.

Det verkar som om Anders kjenner seg svikta, både av systera, som ikkje møter han, av Thomas, som ikkje kjem på festen, og av eks-kjærasten Iselin, som bur i New York, og som Anders ringjer til fleire gonger utan å få snakka med andre enn telefonsvararen hennar. Sjølv om han kjenner seg svikta, er han langt frå ærleg sjølv. Han kvir seg ikkje for å lyga, og kvir seg heller ikkje for å stela.

Filmen er regissert av Joachim Trier. Det er ein finfin film, som det kan seiast mykje godt om. Dei mange dialogane er svært truverdige, det er halve setningar, det er setningar med pausar mellom orda, og det er mange replikkar der det ikkje vert sagt noko i det heile. Der er òg flotte scener utan dialog, det er flott når Anders kjem heim til barndomsheimen, ser flygelet, og spelar piano i eit minutt eller to. Danielsen Lie spelar glimrande, han har eit trist fjes som passar perfekt til rolla som Anders. Historien vert godt fortalt, det er godt tempo i filmen, og måten dei siste bileta i filmen knyter band attende til resten av filmen er òg flott.

Guffen tilrår.

Relatert på kulturguffebloggen
Reprise (2006)
Verdens verste menneske (2021)