Reprise (2006)

Eg ser ingen grunn til å leggja skjul på at eg hadde litt blanda forventningar til denne. Filmen har fått mykje skryt, men det har òg mange andre norske filmar, utan at det er det same som at dei er gode. For nokre veker sidan såg eg Sønner av Norge, for litt lenger sidan såg eg En ganske snill mann - begge filmane fekk mykje skryt frå kritikarane, begge var dårlege filmar.

Dette er derimot ein god film. Filmen er stilsikker, historia vert originalt fortalt, skodespelet er godt, og det mest gledelege er at det er debutfilmen til regissør Joachim Trier.

I filmen møter me dei to kameratane Philip og Erik. Filmen opnar med at dei begge sender inn bokmanus til eit forlag. Erik får avslag, men Philip får gitt ut ei bok, som får ein del merksemd. Han taklar ikkje alt oppstyret, og vert innlagt på eit psykiatrisk sjukehus. Han kjem ut att, men slit med å få alt på plass. Erik får òg gitt ut ei bok, men den vert slakta av dei fleste. Den einaste som gjev han skryt er forfattaren Sten Egil Dahl, ein av dei største heltane hans.

Filmen hoppar att og fram i tid, og mellom røyndom og fantasi, men heile tida utan at det er vansksleg å hengja med. Fleire gonger skjer ting omtrent slik det har skjedd før. Det mest opplagte er at Philip, etter at han kjem ut frå sjukehuset, tek med seg eks-kjærasten Kari til Paris, for å prøva å verta saman med ho igjen, på nøyaktig same måte som sist. Men også mange mindre episodar tek seg opp att - Philip og Erik leverer bokmanus, dei to er (kvar for seg) på bokprogram på NRK, og to gonger i filmen har bandet Kommune avskjedskonsert, for å nemna nokre.

Guffen tilrår.

Relatert på kulturguffebloggen
Oslo, 31. august (2011)
Verdens verste menneske (2021)