David Nichols: The Go-Betweens (2003)

Hm. Litt rar bok dette. Boka har sine manglar, men er likevel verdt å lesa. The Go-Betweens er eitt av dei finaste popbanda som har eksistert, og det er skrive skammeleg lite om dei. Boka fyller difor eit hol, og gjev eit greitt innblikk i historia til bandet.

Likevel er her altså nokre manglar. Den største er at Nichols aldri prøver å gje eit fullgodt svar på det store spørsmålet rundt The Go-Betweens: Kvifor vart dei aldri større? Dei hadde det meste som skulle til - fabelaktige melodiar, glimrande tekstar, to passeleg eksentriske gitarist-vokalistar, og dei fekk i tillegg jamt over gode meldingar for platene sine, i alle fall frå og med meisterverket Liberty Belle and the Black Diamond Express, som kom i 1986. Kanskje dei ikkje ville det nok sjølv, kanskje dei hadde det fint slik dei hadde det, eg veit ikkje. Det spelte sikkert inn at dei aldri fekk ein skikkeleg manager, at der ofte var utskiftingar av medlemmer, og at dei sleit med å finna eit plateselskap som verkeleg ville satsa på dei, men likevel: Så lenge platene dei gav ut var gode nok, burde vel det vera det viktigaste? Dei var der nesten, men greidde aldri heilt å ta det siste steget.

Nichols går kronologisk til verks. Han vektlegg ting litt rart, eg synest han bruker altfor mykje tid på dei tidlegaste åra deira, åra då dei prøvde og feila i heimbyen Brisbane i Australia. Alt her viste dei god språkbruk, det tidlege bandet The Godots fekk slagordet "the band you've been waiting for". Deretter går det slag i slag, frå plate til plate, fram til dei to viktigaste i bandet, Robert Forster og Grant McLennan, oppløyste bandet på ein rimeleg mislukka måte. Trommeslagaren Lindy Morrison hadde vore med i ti år, multiinstrumentalisten Amanda Brown hadde vore med i fire-fem år, medan bassisten Michael Armiger hadde vore med nokre månader. Forster og McLennan fann ut at dei tre andre måtte få beskjed på nøyaktig same tidspunkt. Dei hadde kanskje tenkt at dei ville heva Armiger opp på nivået til Brown og Morrison; resultatet var at dei følte seg redusert til nivået hans. Og det gjorde ikkje ting betre at McLennan og Brown var sambuarar då han fortalde ho at han og Forster ville halda fram utan dei andre. Dei var ikkje sambuarar mange timar etter det.

Nichols skriv òg uventa mykje om kva dei tidlegare bandmedlemmane gjorde i 90-åra. Den fyrste utgåva av denne boka kom i 1997, men etter at bandet kom saman igjen i 2000 kom det ei ny og utvida utgåve i 2003. Då var Go-Betweens igjen eit relevant band, dei hadde nett gitt ut den fine Bright Yellow Bright Orange, og to år seinare skulle dei gje ut den endå finare Oceans Apart. Lenger kom dei ikkje, McLennan døydde i 2006.

Eit så fint band som The Go-Betweens fortener ei betre bok enn denne. Men i mangelen på noko anna er ho altså likevel verdt å lesa. Nichols siterer mykje frå intervju, både eigne og frå andre kjelder, og det er eit pluss ved boka - bandet formulerte seg godt også i slike samanhengar.

Guffen tilrår.

Meir Go-Betweens på kulturguffebloggen
Liberty Belle and the Black Diamond Express (1986)
The Go-Betweens. That Striped Sunlight Sound (2006)
Klaus Walter: The Go-Betweens, The Songs of Robert Forster and Grant McLennan (2008)
Robert Forster: The 10 Rules of Rock And Roll (2011)
Robert Forster: Grant and I (2016)
Tracey Thorn: My Rock'n'Roll Friend (2021)