Julie Hamill: 15 Minutes With You (2015)

Det verkar jo som ein god idé. Ein forfattar intervjuar tjuefem personar som alle har eit forhold til ein og same person, og saman kan dei tjuefem intervjua forma eit bilete av personen dei snakkar om. Men det ordnar seg ikkje av seg sjølv - det stiller store krav til dei det vert snakka med, og det stiller store krav til intervjuaren. Og det er her det går heilt gale i denne boka. Spørsmåla vert for dårlege, og mange av samtalane går heilt på sida av det boka burde handla om.

Boka handlar om Morrissey. Hamill, som har vore fan av både The Smiths og Morrissey sidan 1983, snakkar med musikarar som har spelt med Morrisey, teknikarar som har arbeidd med han, og folk som likar musikken hans. Intervjua med dei som har arbeidd med Morrissey er dei mest interessante, men også her bommar Hamill - ho bruker altfor mykje plass på å snakka om kva desse har drive med i andre samanhengar. Eit avsnitt eller to ville vore heilt greitt; tre sider eller fire vert altfor mykje.

Og den feilvinklinga vert endå tydelegare når ho intervjuar fansen. I desse intervjua burde ho heller spurt om samhaldet mellom fans, og meir om kor viktig musikk kan vera for folk, til alle tidspunkt i livet. I staden handlar om det om livet og arbeidet til folk som er totalt uinteressante. Og alle intervjua har òg med ei rekkje spørsmål om favorittar - kva er favoritt-isen din? Kva pizza likar du best? Kva var favorittleika di då du var liten? Hamill fortel at dette er meint som ein referanse til eit turnéprogram The Smiths laga i 1985, men det vert diverre ikkje spesielt meir meiningsfylt av den grunn.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir The Smiths på kulturguffebloggen
Simon Goddard: Mozipedia (2009)
Frode Grytten: Dronninga er død (2010)
Tony Fletcher: A Light That Never Goes Out (2012)
Morrissey: Autobiography (2013)
Johnny Marr: Set the Boy Free (2016)