Morrissey: Autobiography (2013)

Dette har eg sagt før: Eg høyrde svært mykje på The Smiths i åttiåra. Dei var favorittbandet mitt, eg samla på både lovlege og ulovlege utgjevingar, eg abonnerte på den fyrste Smiths-zina, og hausten 1986 reiste eg til England for å sjå dei live. Etter at bandet vart oppløyst miste eg fort interessa for nye utgjevingar; eg likte den fyrste soloplata til Morrissey, men deretter vart det fort keisamt. Kva slags musikk han lagar i dag anar eg ikkje; for rundt ti år sidan fekk eg You are the Quarry frå Alex, og det var triste greier.

Kanskje det er tilfeldig, men boka vert òg veldig uinteressant når Morrissey skriv om tida etter 1990. Det vert uventa mykje oppramsing av konsertar, komplett med publikumstal, og for få engasjerande historier. Unntaket er rettsaka der Smiths-trommeslagaren Mike Joyce drog Morrissey og gitaristen Johnny Marr for retten, i eit vellukka forsøk på å få betre betalt for åra i The Smiths. Det engasjerer - i alle fall ei stund. Morrissey dreg det altfor langt ut. Det er greitt at han framleis er usamd, men det får vera grenser. Det vert for mykje klaging. Han klagar over dommaren, han meiner at andre dommarar er solidariske mot yrkeskollegaene sine, han kjem med nokre utrulege konspirasjonsteoriar, og etter førti-femti sider med dette er ein meir lei enn imponert.

Klaging er det elles i boka òg. Det verkar som om han hugsar ris betre enn ros; når han skriv om The Queen Is Dead, LP-en som av mange er sett på som meisterverket til The Smiths, og som sist veke igjen vart kåra til tidenes beste av NME, nemner han berre dei to (viktige) meldingane som var reint negative, og ser vekk frå dei mange rosande. Dei store syndarane i livet til Morrissey er plateselskap generelt, og Rough Trade-sjefen Geoff Travis spesielt. I tillegg til Mike Joyce ('a flea in search of a dog').

Men det er òg mykje bra i boka. Etter nokre keisame oppramsingar av familiemedlemmar, og oppramsingar av kva fjernsyns- og radioprogram han såg og høyrde som liten, kjem det fleire fantastiske skildringar av kor viktig musikk kan vera. Han likte musikk frå mange ulike sjangrar, og var der då punken braut ut i England. Han har gode skildringar av dei ulike artistane, både musikalsk og elles, vokalisten i Ramones vert til dømes omtalt som ein som 'looked as if he had been murdered in a hospital bed'. Minst halve boka er bra og vel så det, og då får me heller prøva å la vera å irritera oss over at Morrissey visstnok grein seg til å få boka utgitt i serien "Penguin Classics".

Guffen tilrår.

Meir The Smiths på kulturguffebloggen
Simon Goddard: Mozipedia (2009)
Frode Grytten: Dronninga er død (2010)
Tony Fletcher: A Light That Never Goes Out (2012)
Julie Hamoll: 15 Minutes With You (2015)
Johnny Marr: Set the Boy Free (2016)