Toralv Maurstad: For et liv (2012)

I serien bøker eg aldri hadde tenkt eg skulle lesa er me no komne fram til denne. Eg venta på Ivar på kulturhuset, og der har dei ei hylle med bytebøker - du kan anten setja att ei bok, eller ta med deg ei bok. Medan eg venta tok eg ut denne boka, las litt i ho, og tenkte at denne kan eg jo lesa ut ein gong.

Var det verdt bryet? Nja. Det er ein sjølvbiografi, med alt det fører med seg. Maurstad er ein god forteljar, slik at dei mange anekdotane og forteljingane hans vert godt fortalde. Samstundes er boka litt utflytande, og det hadde vore greitt om han av og til samla trådane litt meir, og var meir konkret på kva år dette kapitlet handla om, og kanskje òg kven dei han snakka om var - han kjem ofte tilbake til folk han har skrive om før, og han hugsar ikkje alltid å minna oss på akkurat det. At det er ein sjølvbiografi gjer nok òg at han stiller seg i eit betre lys i situasjonar der han var omdiskutert. Han er open om at han ikkje var den mest populære teatersjefen Nationaltheatret har hatt, men tonar det likevel kraftig ned.

Og mykje av dette handlar altså om forlaget. Ein myndig redaktør kunne ha gjort denne boka langt meir spanande. Sjølv om mange av anekdotane kan vera heilt greie, vert det litt for mange av dei. Og nokre av dei er heller ikkje spesielt gode.

Guffen er lunken.