Rosens navn (1986)

Endå ein mellomalderfilm - det var då svært. Marit hadde lånt med seg nokre filmar heim, for å finna ein som passa i ein skuletime, og no har eg altså sett to av dei. Denne såg eg då han gjekk på kino, og hugsa han som ein grei film. Då hadde eg òg lese romanen, som eg òg hugsar som ein grei roman - langt meir lesverdig enn det andre eg har lese av Umberto Eco.

Filmen er framleis heilt grei. Handlinga er lagt til eit kloster, og mellomalderen er akkurat slik han ofte vert framstilt: Alle er skitne, husa er gamle, livet er ein kamp for å overleva, og så bortetter. Her har dei i tillegg framstilt dei langt fleste munkane som ekstremt groteske - det manglar tenner, her er ein pukkelrygg eller to, og det aular av mindre vellukka ansikt.

Til dette klosteret kjem den kloke munken William frå Baskerville, saman med ein læregut. Han skal eigentleg vera med på ein religiøs konferanse, der to ulike trusretningar skal drøfta teologi med ein paveutsending, men opphaldet vert prega av at fleire mordar er eller vert drepne. Han løyser mysteriet, utan at det er så veldig viktig. William er ein bokglad kar, og han kosar seg når han og læreguten lurer seg inn i det enorme og eigentleg stengde biblioteket til klosteret.

Guffen tilrår.