Blind (2014)

Eg likar filmar der ting vert avklara etter kvart. Denne filmen er slik, tidleg i filmen er eg berre sikker på at Ingrid er blind. Dei andre ter sentrale karakterane i filmen kan ikkje plasserast med ein gong. Fyrste gong me møter Einar trudde eg at han var mannen til Ingrid, og det var han jo ikkje. Fyrste gong me møtte Einar og Elin trudde eg at dei var reelle, men det var dei jo heller ikkje. Fyrste gong me møtte Ingrid verka det som om ho var langt meir passiv og innestengt enn ho er.

Eller, ho er jo innestengt, men ho er aktiv. Ho vart blind etter ein sjukdom, og går aldri ut frå den store og luftige leilegheita ho deler med mannen Morten. Likevel får ho gjort noko; ho diktar opp ei forteljing om Einar og Elin, der mannen hennar etter kvart får ei rolle, og ei forteljing som òg tek opp i seg element frå hennar eige liv.

Filmen har eit godt og leikande manus, der me altså aldri er heilt sikre på kva som er draum og røyndom. Einar og Elin er oppdikta, men Ingrid diktar òg opp historier og scener frå eiga leilegheit.

Guffen tilrår.