Limelight (1952)

Dette er ein av dei siste filmane Charlie Chaplin laga, passande nok. Filmen handlar om ein komikar ingen vil ha lenger, og som lever (omtrent) frå hand til munn. Tida har gått frå han. Han kan framleis vera morosam, men folk vil ha noko anna. Han er best utan ord.

Det er nærliggjande å leggja noko sjølvbiografisk i filmen, hadde det ikkje vore for at Chaplin er stor i denne filmen. Tida har absolutt ikkje gått frå han. Det er ikkje så mykje å le av, det er ikkje komikaren Chaplin som briljerer her - han viser seg som ein svært habil skodespelar. Det er ikkje før i den briljante sluttscena, der han står på scena saman med Buster Keaton, at han verkeleg skapar noko å le av.

Filmen opnar med at han avvergar eit sjølvmordsforsøk. Ho han reddar er ei dansarinne, som ikkje har fått til noko. Ho kjem til hektene att i leilegheita hans, og vert etter kvart ein kjend dansar. Dei snakkar mykje om mangt, men oftast snakkar dei om livet, og kor unikt det er. Her er det den røynde mannen som snakkar, og han kjem med ein grip dagen-filosofi. Du har berre eitt liv, du har berre ein sjanse - gjer det beste ut av det.

Guffen tilrår.