Gategutter (1949)

Eg er generelt skeptisk til norsk film, men denne var langt betre enn eg trudde. Handlinga er lagt til Oslo i 1920-åra, og me møter ein gutegjeng på austkanten. Alle har draumar, men ingen har pengar. Det mest spanande dei gjer er å stela kokos frå passerande lastebilar.

Dei er i konflikt med sjåførar, dei er i konflikt med politiet, dei er i konflikt med bedrifts- og butikkeigarar, og dei er (til ei viss grad) i konflikt med foreldra. Sjølv står dei samla, og solidaritet er eit nøkkelomgrep i heile filmen. Ein av gutane er ein sosialistisk agitator, som på kveldane går rundt og mobiliserer til aksjonar, eller går rundt og åtvarar mot streikebryteri.

Filmen har altså ein gjennomgåande sympatisk bodskap. Står dei saman, går det bra med dei. Her er jamt over godt skodespel, god filming, og det heile vert framført på ein høgst truverdig austkantdialekt.

Guffen tilrår.