Sopranos, sesong 4 (2002)

Det verkar litt rart å skriva om ein ny sesong av Sopranos, berre ein månad eller så etter at eg var ferdig med førre sesong. Det er vel godt nok prov på at eg likar serien, det at eg ser ein ny episode såpass ofte. Noko av det mest gledelege er at serien framleis held eit så høgt nivå.

Mykje er som før, men mykje endrar seg òg. Serien tek ei heilt ny vending i den siste episoden. Etter at Tony har fått med seg Carmela på å kjøpa eit svært luksuriøst strandhus, mest for å gleda ho, får ho endeleg nok av alle damene hans, og kastar han ut. Omtrent samstundes vert rettssaka mot onkel Junior lagt vekk, slik at utgangspunktet er godt for meir drama i neste sesong.

Før me kjem så langt har me altså hatt gode variasjonar av gamle tema. Livet til folk Tony ikkje stolar på, eller som står i vegen for han, er ikkje mykje verdt. Det er mykje damer, det er mykje drikking, og for Christopher vert det for mykje dop. Tony viser ei ny side av seg sjølv denne sesongen, og har meir omtanke for dyr enn for menneske. Han går inn og ut av behandling hjå psykiateren sin. Carmela er oppteken av at Tony skal ordna økonomien sin slik at ho og ungane er trygge viss noko skulle skje med han. Ungane er på veg ut av familien, og er grovt sett i opprør til foreldra heile tida.

Så det skjer mykje, og det skjer mykje godt. Historien vert framleis godt fortalt, det er gode replikkar, gode dialogar, passeleg med humor, og serien seglar etter kvart opp som ein stor favoritt.

Guffen tilrår.

Meir Sopranos på kulturguffebloggen
Sesong 1 (1999)
Sesong 2 (2000)
Sesong 3 (2001)
Sesong 5 (2004)
Sesong 6 (2006-07)
The Many Saints of Newark (2021)