Lee H. Whittlesey: Death In Yellowstone (2014)

Dette var ein liten nedtur. Eg har lese liknande bøker om to andre nasjonalparkar, Grand Canyon og Yosemite, og det var langt meir fart i dei bøkene. Eg trur ikkje det har samanheng med at eg ikkje har vore i Yellowstone. Den eine gongen eg prøvde snudde eg (heldigvis) på veg oppover mot parken - eg køyrde rundt på nokre avsindig dårlege sommardekk, og høgare oppe snøa det.

Boka handlar om alle dødsfalla i Yellowstone, og den fyrste utgåva kom i 1995. Det er den eldste nasjonalparken i verda, og naturen er variert. Det mest spesielle med området er alle dei varme kjeldene. Yellowstone er ein supervulkan, der det kjem til å smella kraftig ein gong i framtida, men inntil vidare må ein nøya seg med putring og koking og geysirar. Slik sett opnar boka godt - ein kar går tur med hunden sin ved nokre varme kjelder. Hunden, ein grand danois, hoppar uti, og eigaren stuper like godt uti, han òg. Vatnet heldt rundt åtti grader, og det er ikkje noko ideelt tilhøve for å slita med ein varmeskadd kjempehund.

Men underhaldningsverdien tapar seg utover i boka. Det vert for ordinært, historiene som er like spektakulære som naturen manglar. Whittlesey sprengjer sine eigne grenser, og tek med mykje som skjedde like utanfor parken. Poenget med å gjera det er uklart; det hadde vore lettare å skjøna det om det var noko spesielt med dei dødsfalla. To personar kranglar i ein bar, og den eine skyt den andre? Ikkje spesielt nok.

Guffen kan ikkje tilrå dette.