Leif Krantz/Ulf Löfgren: Barna i jungelen (1959)

Barnebøker kan vera mykje rart. Nokre får ein til å tenkja, nokre får ein til å grina, nokre får ein til le, nokre får ein til å kjeda seg. Nokre får ein til å gjera fleire av desse. Omtrent som vaksenbøker, med andre ord. Eg har lese ein del barnebøker dei siste åra, av opplagde grunnar, og eg likar best dei bøkene ein kan le av. Og aller best likar eg bøkene ein kan le høgt av; bøker ein kan le til ein grin av.

Dei tre barna-bøkene til Leif Krantz og Ulf Löfgren er framifrå døme på akkurat dette. Den eine boka, Barna i det blå, fekk eg til treårsdagen, viser det seg. Dei to andre bøkene, Barna i jungelen (der Astrid Lindgren står som medforfattar på omslaget av den norske utgåva, men ikkje den svenske) og Barnen i vattnet (som eg ikkje trur finst på norsk) har me kjøpt i nyare tid. Den siste kom i hus sist veke, og midt i boka kom det ein scene som var så absurd at både eg og dei to ved sida av meg i sofaen lo så tårene trilla.

Bøkene er bygd opp over same mal. Dei tre ungane Ole, Anna og Fia sit på rommet sitt og kjedar seg, gjerne av dei det er dårleg ver ute. Saman med det vesle trollet Ture, som gjerne held til på gardinstanga i rommet deira, reiser dei på fantasireiser til ulike reisemål, før dei på høgst uventa vis brått er tilbake på rommet igjen når bøkene sluttar. I den eine boka skal Ole fly eit fly til Bergen, men endar opp i ørkenen. Og på Nordpolen, etter at Ture sparkar vert sola. I den andre boka skal dei til India for å henta ein diamant, og unngår så vidt å verta oppeten av ein tiger, og å verta drepen av dei innfødde. Og i den siste boka skal dei leika med båtar, men manglar vatn. Ture slår hol på eit vassrøyr som (ikkje uventa) går gjennom rommet deira, og snart er dei på havbotnen, der dei møter kong Neptun og andre skapningar. Mellom anna ein røyrleggar som kjem for å tetta lekkasjen.

Teikningane er fantastiske, replikkane er like gode, og det er altså bøker som boblar over av fantasi. Bøkene er ikkje så lette å få tak i, men kjem du over ei av dei, bør du slå til.

Guffen tilrår.