Det er vanleg å rekna at massakren ved Wounded Knee i desember 1890 var slutten på krigane mellom indianarar og kvite i USA. Akkurat då var nok ikkje haldninga til indianarar altfor positiv i landet, men det endra seg gradvis utover på 1900-talet. Kanskje det er tilfeldig at denne filmen hadde premiere hausten 1990, altså omtrent hundre år etter Wounded Knee. Filmen er svært sympatisk innstilt til indianarane. Kevin Costner spelar løytnanten John Dunbar, som forlet utposten sin og vert teken opp i ei Sioux-stamme. Han lærer seg språket deira, og i store delar av filmen er det dette språket som vert snakka. Indianarane vert òg presenterte som siviliserte, tenksame menneske, medan dei kvite jamt over får dårlegare handsaming.
Filmen skal ha pluss for akkurat det, og han skal ha pluss for mange fine bilete. Men der sluttar det òg. Filmen vassar i klisjear, det er ein slik historie der det ikkje er vanskeleg å sjå fem eller ti minutt fram, det er ikkje noko sprekt over dialogane, og Kevin Costner, som er med i så godt som kvar einaste scene i filmen, er ein så avgrensa skodespelar at det av og til er eit slit å sjå han. Filmen er laga utan humor, men det er likevel freistande å sjå han som ein komedie.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar