Kautokeinoopprøret (2008)

Eg lærer visst aldri. Endå ein gong såg eg ein norsk film som fekk relativt bra omtalar då han kom, og endå ein gong fekk eg stadfesta at det skal veldig lite til før ein norsk film får ros.

Det meste er dårleg i denne filmen. Det baserer seg på reelle hendingar frå midten av 1800-talet, då nokre samar, som lenge hadde vore undertrykte av den lokale presten og handelsmannen, gjekk til angrep på desse. To på kvar side vart drepne, og to av samane vart seinare dømde til døden og avretta.

I filmen får alkoholserveringa til handelsmannen mykje av skulda for det som skjer. Det heile vert fortalt på ein høgst tradisjonell måte, og det skjer ikkje ein einaste overraskande ting. Dialogen er ordinær, skodespelet er lite å skryta av, og kameraføringa er uventa klaustrofobisk. I staden for å tidvis gjera seg nytte av dei opne viddene rundt Kautokeino, er filmen prega av nærbilete og tronge utstnitt.

Guffen kan ikkje tilrå dette.