Saturday Night and Sunday Morning (1960)

Det var visst ikkje så lystig i fabrikkbyane i Nord-England i tiåra etter krigen. I alle fall ikkje viss ein skal tru på denne filmen. Arthur Seaton er ein mann sånn midt i tjueåra. Han arbeider på fabrikk, og bur heime hjå foreldra. Livet er relativt monotont - i vekedagane går det stort sett i jobb, pluss ein snartur på pub eller kino. Med eit slikt liv vert laurdagskvelden det heilt store, og her er han i sitt ess. Han ropar, drikk, og er sånn passeleg flink med damene.

Eller, han er litt for flink med damene. Han får seg ein kjærast, Doreen, i løpet av filmen, men gjer det likevel ikkje slutt med ho gifte dama han står i med. Ho vert gravid, og dei greier å få teke abort. Då er vegen open for å gifta seg med kjærasten, og å flytta inn i eige hus, og halda fram akkurat som før, på fabrikken.

Filmen er smakfullt filma, i svart/kvitt, men det som verkeleg gjer filmen bra, er dialogane. Dei fleste er store i kjeften, då Arthur fyrste gong møter Doreen gjer dei ikkje stort anna enn å slengja drit til kvarandre. Og det er heilt tydeleg at dei likar det, at det er slik samtalar skal førast.

Guffen tilrår.