Edmund Austigard: Solskinsbussen (2011)

Eg har lese ei bok av Austigard tidlegare, Taxi for B.A. Beckstrøm - eller kunsten å danse på furu, og denne boka stadfesta det inntrykket eg fekk av han der: Han skriv godt, og han kan skapa humoristiske situasjonar, men han dreg dei ikkje langt nok ut. Der eg ventar at dette var ein slags introduksjon til noko retteleg morosamt, viser det seg i staden at det var alt.

Ta til dømes ein scene tidleg i denne romanen. Me er i 1944, og fire personar hoppar ut i fallskjerm ein stad over Ryfylke. Dei landar alle i ei våt myr, der dei vert ståande fast til livet. Ein glimrande situasjon, slik eg ser det, og ein situasjon Austigard kunne gjort langt meir ut av. I staden kjem dei seg laus relativt raskt, i alle fall tre av dei.

Det finst nokre liknande døme i boka. Austigard er langt betre når han skriv alvorleg. Den namnlause eg-forteljaren i boka har budd nokre år i USA, men kjem no heim for å vera med i krigen. Han har òg ei høne å plukka med dei velståande naboane frå oppveksten, der har i ei årrekkje vore ein grensetvist, noko som truleg skuldast at naboane veit at der ligg verdfulle mineralar i området dei kranglar om. Naboane er like godt tyskarvenlege, men når freden er like rundt hjørna, reknar hovudpersonen med at naboane kjem til å endevenda heimgarden hans, for å finna eit brev som stadfestar at faren faktisk betalte ned heile gjelda, og at halve mineralområdet difor er hans.

Eg-personen er altså heimvend norskamerikanar, og han funderer mykje på alt som har endra seg dei 16-17 åra han har vore borte. Det er her Austigard er best, han skriv godt om det å høyra til ein stad, og om korleis kjærleiken og nærleiken til denne staden kan verta større når ein er langt vekke.

Guffen er lunken.

Meir Austigard på kulturguffebloggen:
Jarl Austigard og Edmund Austigard: Jakta på bjednekniven (2009)