Denne er uventa bra, spesielt når ein tenkjer på at Jim Carrey har hovudrolla. for ein gongs skuld har han fått beskjed om å vera skodespelar, i staden for å vera ein nisse som skal gjera rasande festlege grimasar heile tida. Han spelar Truman Burbank, som heile livet har hatt hovudrolla i eit realityshow. Livet hans vert vist nonstop på ein eigen fjernsynskanal, og alle rundt han er skodespelarar. Han bur i eit enormt fjernsynstudio, med hus og natur og himmel og hav. Gradvis skjønar han at alt ikkje er som det er, trass i at både kona og bestevenen prøver å overtyda han om at alt er OK. Til slutt har han likevel fått nok, og prøver å koma seg vekk utan å verta oppdaga av dei tusenvis av kamera som står rundt om i byen.
Kvifor vil folk vera med på realityshow? Og viktigare - kvifor orkar folk å sjå på det? Det kunstige i det heile vert understreka av kulissane i byen Truman bur i. Det er så nymåla og reint og sterilt at det heile minner om Celebration, denne Disney-byen i Florida der alle farar i det amerikanske samfunnet er luka vekk. I filmen er alle kikkarar, det mest interessante er korleis det går med Truman. Spesielt når han prøver å flykta sit folk som fjetra, og det er som det skal vera når filmen sluttar med at to som har sett på serien uttrykkjer glede over at Truman kjem seg ut, før den eine spør "ok - kva skal me sjå på no"?
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar