Klaus Langen: Ivar Mortensson Egnund (1957)

Ivar Mortensson-Egnund var ein av dei mest fargerike målmennene rundt det førre hundreårsskiftet. Han var på god fot med mange av dei andre store målmennene som då levde, og var aktiv på mange område. Han var i seks år redaktør for den svært viktige avisa Fedraheimen. Han gav ut fleire diktsamlingar, og skreiv òg skodespel. I godt vaksen alder utdanna han seg til prest, og arbeidde som prest nokre år, før han brukte det meste av tida si på skriving og omsetjing. Sjølv om han var prest, stod han i religiøse spørsmål eit stykke frå den norske kyrkja, og kan gjerne omtalast som mystikar. Og han var anarkist, han skreiv mykje og ofte om anarkismen, hadde god kontakt med anarkistar i andre land. Bokkafeen på Uffa i Trondheim, Ivar Matlaus, vart kalla opp etter Mortensson-Egnund.

Alt dette, og meir til, står det om i denne biografien. Det burde likevel stått mykje meir. Det er ein heller kort biografi, Langen skriv i eit føreord at han har omarbeidd magisteravhandlinga si til ei folkebok. Kor mykje han har kutta ut veit eg ikkje, men han skriv at han har fjerna alle kjeldetilvisingar, og det er sjølvsagt ein stor minus. Boka burde òg hatt register.

Boka er litt rotete, og kunne gjerne vore langt betre strukturert. Spesielt i kapitla om presten og mystikaren Mortensson-Egnund er det lett å detta av, her verkar det som om Langen anten ikkje har stor nok kunnskap om desse felta, eller som om han ikkje evnar å presentera det på ein folkeleg og forståeleg måte.

Boka kom i serien "Norske biografiar". Tre av dei andre biograferte i denne serien, Blix, Løland og Støylen, har nyleg fått store og (tidvis) solide biografiar. Nokon burde skriva ein ny og grundig biografi om Mortensson-Egnund, og for så vidt om Rasmus Steinsvik, den femte biograferte i denne serien. Inntil vidare er dette den einaste biografien om Mortensson-Egnund. Her er mykje som kunne vore gjort annleis, men her er òg mykje som ikkje står annan stad. Boka er såleis ikkje utan verdi.

Guffen er lunken.