Her er ikkje noko eigentleg handling. Det er ei rekkje scener frå ein svensk by. Nokre personar går igjen gjennom filmen, til dømes ein som spelar eit slags horn, og ei jente som er forelska i vokalisten i Black Devils. Trass i denne mangelen på handling heng scenene godt saman. Det er den same stemninga i dei alle, både visuelt og innhaldsmessig. Viss denne filmen var basert på ei bok, ville det ha vore ei diktsamling.
Det er jamt over trist, det er av og til komisk, men det er fyrst og fremst varmt. Det er lite varme mellom dei ulike menneska i filmen, alle verkar einsame, og alle ser ut til å lengta etter noko heilt anna. To replikkar går igjen i filmen – "ingen forstår meg", og "det kjem ein dag i morgon òg". Men sjølv om dei fleste er einsame, vert dei likevel presenterte med ein lun varme, det er personar me godt kan tenkja oss å snakka med.
Fleire av personane i filmen fortel om draumar. Ho som liker vokalisten i Black Devils fortel at ho drøymde at dei to gifta seg ("och det var himla skönt"). Ein mann som køyrer forbi kamera i ein bilkø som knapt rører seg, fortel at han drøymde at han var på eit ekstremt dystert slektstemne, og der han fann ut at han ville ta det velkjende duktrikset for å få opp stemninga litt. Det gjekk heilt gale, og sidan han mellom anna knuste ein meir enn to hundre år gamal suppeterrin, vart han like godt dømd til døden, i den elektriske stolen.
Filmen er grå, og filmen er blå. Det er dårleg ver, det regnar og tordnar, og skylaget ligg lågt. Mot slutten av filmen stoppar alle opp, og ser mot himmelen utan å seia eit ord. Når skylaget opnar seg, kjem der rundt tjue fly i formasjon over byen. Kva flya har med seg kjem ikkje fram, kanskje det er bombeflya ein av dei drøymde om, kanskje det er noko heilt anna. For meg var det ein optimistisk slutt, der det brått kom litt fleire fargar enn grått og blått.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar