127 Hours (2010)

Historia er kort og grei. Aron Ralston likar å vera i naturen, og likar seg best i Canyonlands, ein nasjonalpark i Utah. Ei helg legg han ut på tur åleine. Han møter to andre som er ute og går, men etter å ha skilt lag med dei er han åleine. Han leikar seg i smale, tronge kløfter. Ein stein gir etter, han dett nedover saman med steinen, og når dei stoppar er armen klemt fast mellom steinen og veggen i kløfta. Han prøver alt for å koma laus, og ofrar til slutt armen.

Eg hugsar eg las om dette då det skjedde. Armen vert klemt fast etter 18 minutt av filmen, og to spørsmål melder seg. Går det an å laga ein langfilm ut av dette, altså av ein kar som har eine armen fastklemt langt ute i øydemarka? Og kjem ikkje dette vil å verta rimeleg ubehageleg?

Svara på begge spørsmåla er ja. Filmen opnar med store folkmengder – maratonløp, trafikk, osb. Når Ralston vert introdusert er kontrasten openberr. Han er fri, han gjer som han vil, og det han aller helst vil er å vera heilt åleine i naturen. Likevel er det han som får det mest klaustrofobisk.

Han har ein sløv kniv, og prøver fyrst å hakka vekk sjølve steinen. Det går ikkje. Kniven er dessutan så sløv at han ikkje har sjanse til å skjera seg gjennom marg og bein. Løysinga vert at han knekkjer begge beina i armen, og skjer vekk det som måtte vera av skinn og musklar og sener. Innimellom alt dette filmar han seg sjølv, der han snakkar til familie og vener. Me får òg ein del flashback, og etter kvart kjem det òg bra med hallusinasjonar. Livet hans passerer sakte revy.

Moralen må vera at det av og til kan vera lurt å melda frå kvar du går.

Guffen tilrår.