Elvis Costello: Unfaithful Music and Disappearing Ink (2015)

Eg har absolutt ikkje full oversikt over karriera til Elvis Costello. Det hadde eg ikkje før eg las denne boka, og eg har det heller ikkje no etterpå. Det hadde eg vel heller ikkje rekna med.

Eg kjenner fire-fem av platene hans godt, trur eg, og kjenner sikkert like mange halvgodt. Best likar eg dei tidlege åra hans, men har òg sansen for litt seinare plater, som Spike (1989) eller Painted From Memory (1998, saman med Burt Bacharach). Dei to platene er høgst ulike, og kan godt stå som symbol på korleis Costello arbeider: Han vekslar mellom mange ulike sjangrar, og han finn heile tida nye samarbeidspartnarar. Det siste kjem svært godt fram i denne boka, der det står om mange møte med kjende og mindre kjende musikarar han møter og arbeider med.

Costello er produktiv, han har gjeve ut om lag tretti album, og har vore sentral i mange, mange andre, anten som produsent eller som komponist. At han har stor arbeidskapasitet kjem òg fram i denne boka, som er på bortimot 700 sider, og der det nok hadde gjort seg med strammare redigering. Langt frå alle kapitla er like interessante. Dessutan er det hendingar han ikkje skriv stort om - det eg saknar mest er ei forklaring på kvifor det skar seg med backinggruppa The Attractions, og kanskje spesielt kvifor det skar seg mellom han og bassisten Bruce Thomas. Eg las nyleg ei bok av Thomas der han skreiv mykje om brotet, og det hadde vore interessant å ha Costello sin versjon av det. Samstundes er det jo slik at viss dei to verkeleg kom på kant, kan det henda at det svir ekstra mykje for Thomas at Costello ikkje tek seg bryet med å forklara kva som skjedde, ikkje ein gong i ei så tjukk bok. Dei to andre i The Attractions, Pete Thomas og Steve Nieve, har Costello samarbeidd med gjennom heile karriera.

Men her er òg mykje å gle seg over. Costello skriv mykje om foreldra og om besteforeldra. Faren var òg musikar, og levde godt av det. For den unge Costello var det mest stas at faren heile tida fekk dei ferskaste singlane, slik at han kunne læra dei utanåt. Når han var ferdig med dei, overtok Costello dei, slik at han fekk mykje musikk inn frå ung alder, og han fekk mykje fersk musikk inn i ung alder. Det er òg stas å lesa om den ekstremt hyppige turneringa i nokre år rundt 1980, der det verkar som om bandet aldri kvilte.

Guffen tilrår.

Relatert på kulturguffebloggen
Bruce Thomas: Rough Notes (2015)
Elvis Costello (Grieghallen, Bergen, 1.3.2017)