Frank Rossavik: Blant republikanerne (2016)

Det republikanske partiet i USA vert ofte harsellert med i Noreg, og for så vidt i resten av Europa. Veljarane deira er altfor enkle, altfor patriotiske, altfor våpenglade og altfor fordomsfulle, osb. Dei er eitt av to store parti i USA, og er difor alltid ein maktfaktor, men greier likevel ikkje å få fram presidentar (og presidentkandidatar) resten av verda tek på alvor. I dei åra eg har vore vaksen nok til å følgja den amerikanske politikken har republikanarane hatt tre presidentar, Reagan, Bush og Bush, og dei har alle fått relativt hard medfart i norske media.

Utgangspunktet til Rossavik ser greitt ut: Han vil prøva å forstå partiet på deira premiss. Han snakkar med sentrale folk, og han oppsøkjer sentrale samlingspunkt. Det er ei krevjande oppgåve å leggja av seg det ein måtte ha av oppfatningar, men Rossavik kjem frå denne oppgåva med glans. Han vert ikkje eit talerøyr for partiet, og stiller sjølvsagt kritiske spørsmål til det han får høyra, men han gjer som han har sagt: Han let republikanarane få koma fram med sitt syn. Og han har endra synet sitt på partiet, skriv han, han forstår langt betre kvifor dei er så store.

Og det gjer me som lesarar òg. Det er lettare å sjå argumentasjonen og grunngjevinga bak haldningane deira etter å ha lese denne boka. Det er framleis (stort sett) vanskeleg å vera samd med dei, men eg forstår dei betre. Rundt 1990 møtte eg fleire unge amerikanarar som sa at dei hadde Reagan som politisk idol - då var det vanskeleg å skjøna korleis det var råd, men i eit av mange velskrivne kapittel viser Rossavik at det er ein logikk bak ei slik utsegn.

Guffen tilrår.

Meir Rossavik på kulturguffebloggen
En god story. En biografi om Kåre Valebrokk (2013)