Phil Connors er vermeldar på ein lokal fjernsynsstasjon i Pittsburgh. Kvar februar vert han sendt til småbyen Punxsutawney, der det er tradisjon at ei jordrotte signaliserer kor lang tid det er att av vinteren. Han vil (ikkje uventa) vekk frå byen så fort som råd, men uveret gjer at han må overnatta der. Når han vaknar morgonen etter, merkar han at alle oppfører seg som dagen før. Og det same skjer dagen etter. Og alle dei påfølgjande dagane. Connors er den einaste som merkar at livet kjem i reprise; for alle andre er kvar dag ny. Fyrst er han oppgitt, etter kvart skjønar han at han bruka denne kunnskapen.
Det er ikkje noko dårleg utgangspunkt for ein komedie. Difor er det skuffande at dei ikkje bruker dette utgangspunktet til noko fornuftig. Det tek ikkje lang tid før filmen går på tomgang, og det heile utviklar seg til ein film der det einaste det handlar om er om han får ho. Det vert mindre livlaust og mindre originalt, og meir og meir keisamt.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar