Det hvite båndet (2009)

Tyskland, rett før fyrste verdskrigen. I ein liten landsby skjer det fleire mystiske valdelege hendingar. Dokteren rir rett inn i ein tynn vaier som er spent over vegen, to gutar vert kvar for seg mishandla, og eit hus vert påtent. Ingen veit kven som står bak. I staden for å henta inn politi og fagfolk, prøver innbyggjarane halvhjerta å finna ut av det sjølv. Det heile vert fortalt av ein lærar som mange år seinare tenkjer tilbake på det som hadde hendt. Då rekna han med at det heile var gjort av fleire av dei eldste ungane i landsbyen. Han tok det opp med presten, men han vart så fornærma over at læraren mellom anna kunne mistenkja presteungane for det som hadde skjedd, at han trua med å få sett læraren i presten. Læraren droppa det heile.

Skal me sjå. Me er i Tyskland. Landsbyen er eit veldig autoritært samfunn. Viss læraren har rett, er det altså slik at store folkemengder mishandlar dei svake i samfunnet. Og dei som kunne ha stoppa det, ser berre vekk. Mykje tyder altså på at filmen prøver å visa korleis nazismen kunne veksa fram, nokre få tiår seinare. Det er eit interessant tema, men filmen har likevel eit stort problem.

Problemet er at filmen er altfor kjedeleg. Det går altfor seint framover. Det som kunne vore ein langt meir spanande og engasjerande film, vert i staden ein film der ein kjedar seg. Kameraet står stort sett heilt i ro, og filmar flotte oversiktsbilete av landsbyen eller områda rundt, eller nærbilete av personane i filmen. Det står heilt i ro, folk går av og til ut av biletet, slik at me får ei kjensle av at me ikkje får sjå alt som skjer. Det er òg eit problem at her er altfor mange folk med i filmen, også i den siste fjerdedelen av filmen var det slik at eg var usikker på om dette var forpaktaren eller baronen, og kva ungar dette eigentleg var.

Guffen kan ikkje tilrå dette.