Gro Dahle: Knutsen & Ludvigsen. Juba Juba (2011)

Juba Juba er ein gjengangar på lister over dei beste norske platene. Eg hugsar ein kveld eg sat hjå Lars - han hadde samla nokre klatrarar til middag, og utpå kvelden kom det vanlege spørsmålet: Kva er dei beste norske platene? Alle tenkte seg om, men ein kar ved andre enden av bordet sa klart og tydeleg frå om at han berre var med på dette viss ingen tok med Juba Juba og andre slike plater. Eg tenkte at det er greitt å vera surdeig, men det får då vera grenser. Plata hadde neppe kome med på mi eiga topp ti-liste, men det er jo ei heilt grei plate.

Det er ikkje noko plate som får deg til å spela luftgitar, eller til å hoppa og dansa. Det er meir ei plate som får deg til å smila og humra litt, meir ei plate å verta glad av. Det er snodige tekstar, fine og rare lydar, og det er tydeleg at plata er laga av folk i godt humør.

Innimellom alt det lystige er det likevel ein del myrkt. Mykje i tekstane skjer om natta, det er draumar, det er soving, månen lyser opp, og det er sakn og lengting og sjukdom. Men i det store og heile er det ei positiv plate, der tekstane sjølvsagt spelar ei stor rolle.

Dahle likar òg tekstane, men det er omtrent det einaste me er samde om. For ho er dette ei barneplate, og slik har eg aldri sett på plata. Mot slutten bruker ho rett nok det litt meir moteriktige ordet allalderbok, men likevel. Ho les òg tekstar annleis enn eg gjer, ho meiner at "Kanskje kommer kongen" er ei hylling av kongehuset. For meg er den teksten like mykje ein song om å klara seg godt utan den tullete kongen som kjem ridande til hest eller køyrande med stram sjåfør.

Eg har ikkje lese andre bøker av Dahle. Eg vonar likevel at ho vanlegvis skriv betre enn dette. Det vert ei dårleg bok om ei fin plate. Boka verkar som eit hastverksarbeid, der det einaste gode uttrykket kjem heilt til slutt - "Det er juba til vi dør". På vegen har ho mellom anna samanlikna nokre av songane med bitane i ein twistpose. Huff. Dessutan verkar ho ikkje trygg nok på seg sjølv - ho liker ikkje songen "Spøkelsestoget", som ho meiner er banal, kjedeleg, eindimensjonal, masete, altfor lang, har billege naudrim og montont komp, og manglar vaksenperspektiv, undertekst, bakland, kontakt med det personlege, finesse i leiken, poetisk spenst, språkleg gneist, musikalitet i rima - songen er ikkje til å halda ut, skriv ho. Eit rimeleg vellukka slakt, med andre ord. Men så møter ho folk som seier at songen er bra, og då er ho samd med dei. Songen er visst bra likevel.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Fleire bøker om Morgenbladet topp 100
Christer Falck og Marius Lien: Morgenbladet topp 100 (2011)
Yngve Knausgård: The Aller Værste! Materialtretthet (2011)
Bernt Erik Pedersen: Kjøtt. Kjøtt (2011)
Stig Sæterbakken: De Press. Block To Block (2011)
Johan Harstad: Motorpsycho. Blissard (2012)